teşekkür
korkardım yalnızlıktan,
yine de çok şey öğrendim yalnızlığımda...

gökyüzündeki yıldızları saydım;
karanlık we sensiz akşamlarda...
her biri en az senin kadar uzaktılar bana
güzelliklerinde kendimi kaybeder,
uzanmak ister,
ama başaramazdım!
zamanla vazgeçtim;
uzaktılar...
imkansızdılar...

karanlığı seyrettim;
saatimin çıkardığı seslerde hıçkırıklarımı gizlemeye çalıştım...
canımı acıtan yaralarım, içlerinde de çığlıklar wardı...
susturmaya çalıştıkça bağıran...
tik taklara sığındım,
belki avuturlar diye...
avutamadılar...
acımı dindiremediler...

sessizlikle dans ettim;
beni bırakmamasını, unutmamasını diledim!
sessizliğimle arama girdiler;
kimini engellemeye çalıştım,
kimini engellemeye çalışamadım bile...
anladım bi süre sonra kaybedince
unutulması kolaydı insanların...
bırakması mümkündü herkesin...

bir seni buldum;
yalnızlığımda doğru olan...
karanlıkta uzakları önemsemeden beni bırakmayan...
çığlıklarımı bastıran bi sesti seninkisi...
tenime deymeyen dokunuşlarını bölemediler, unutulmaz oldun...
yalnızlığımda korkumu paylaşan oldun...
yalnızlığıma girebilen ilk insan...
sen korktuğumun öğrendiklerim olduğunu öğreten...
we sen...
korkularımı yalancı çıkaran...
farkını gösteren...
sen...
öğrettiklerin için,
benim olduğun için,
sen olduğun için,
teşekkürler...

pınar rüstem

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com