Son...
"Hayat her zaman insanı en olmadık anda süprizlerle yoklar. Ve Hayat, Hiç olmadık anda olmayacak olgular yaşamamızı sağlar. Adı üstünde HAYAT!.."

Bu son!..
Bu serzeniş, bu sitem son artık,
Ardından puslu şiirler yazmayacam artık,
Adını anıp, seni düşünmeyecem söz...

Hata hep bendeydi zaten,
Hatalı olan hep bendim.
Yok yere hep üzdüm kendimi,
Değmezmişsin be!.
Nerden bilirdim...

Onca geçen zamandan sonra!
Onca olan bitenden sonra!
Nasıl ardından hala sana sesleniyormuşum!.
Ve hala nasıl seni sevdiğim,
Böyle şiirler yazıyormuşum!..
Değmezmişsin be!.
Nerden bilebilirdim...

Haklısın aslında,
Fazla ilgidendi bunca olan biten,
Üstüne titrememdendi başıma bunca gelen.
Değmezmişin be!.
Nerden bilebilirdim...

Sözlerin hep pamuk ipliği misali,
Hep yalan, hep dolan,
Ayrılık nedenin,
Son bitirme sebebin,
Bana sarf ettiğin onca söz hani!..
Değmezmişsin be!.
Nerden bilebilirdim..

Sanırım anlamaya başlıyorum artık seni,
Her kasırganın esmesi ile bir limana savruluyorsun,
Ve her ayrılmanda limandan, kasırgalar estiriyorsun,
Umutları ve hayalleri yıkıp,
Arkanda sadece harabeler bırakıyorsun..

Bari bu son olsun!.
Benim son demem gibi,
Sende son ver bu gidişine.
Son ver, ve!
Ne olur yıkma artık başka hayalleri...

Benim için değmezmişsin onu anladım,
Sana son sözüm mutluluk,
Benden uzak mesut olasın...
Benden uzak!.
Ve hayatımdan uzak mesut olasın...
İbrahim ENGİN

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com