alışıyorum yokluğuna

ALIŞIYORUM YOKLUĞUNA
Gittin...Bir sessiz çığlık oldu tek duyduğum
Gecenin o en koyu karanlığında
Gözlerin vardı gene en kuytu öşesinde yüreğimin
Sonra hayallerim vardı hiç bilmediğin
Süzülüp kaldırımlara çarptı;kırıldılar
Gittin...Dönüp bakmadın bile
Nerden bilecektin ki yıktığını beni gidişinin
Ama bir kez şöyle sadece bir an
Kavuşsaydı gözlerine gözlerim
´Kal´ derdim,tüm gücümü toplayıp
Sana sarılıp ağlardım sonra
Bir damla umut bırakıp avuçlarına
Sana kendimi anlatırdım en başından...

Gittin ...Yalnızlığın kıyılarındayım şimdi
Sensiz de devam ediyor hayat
Herşey aynı:deniz,martılar,yakamozlar
Bazan çok zor geliyor nefes almak
Sen yoksun ya;artık içimi ısıtmıyor papatyalar
Her sabah güneşin doğuşunda sensizlik oluyor
içime dolan bir lahzada...

Eve sahilden yürümediğimde
Kaldırım kenarındaki papatyalara bakmayınca
Bir de sabahları çakılıp yatağa
İzlemediğimde güneşin doğuşunu
Rahat bir nefes alıyor düşlerim
Sonra arkadaşlar arıyorlar;sohbet ediyoruz
Senden açılırsa konu geveliyorum bi kaç kelime
Kestirip atıyorum sonra
Okuldan sonra buluşup dostlarla geziyoruz
Seni soranlara öyle anlamsız bakıyorum sadece
Hala müzik dinlemeyi çok seviyorum,kitapları da
yaşıyorum;senin anlayacağın alışıyorum yokluğuna...


ASLİM
31.05.06













aslim saygin

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com