VE GÜNEŞ ÖLDÜ ...
Heybesi sırtında mor dağlarda kayboldu güneş,
Birazdan,
Zaman babanın hanında yemek yiyecek,
Ve aydınlığı bekleyen yerlere yürüyecekti...
Geride;
Aya bıraktığı mumun isi,
Ve kurdu kurt yapan gecenin sisi hakimdi...
Baykuşlar, puhu kuşları, yarasalar,
Ve daha niceleri...
Kendilerine has bir sabah yaşıyorlardı.
Kazınmış midelerinden beyinlerine götürülen emirler,
Kahrolası bir açlığı vuracaktı açığa.
Tepeden;
Mumla geceyi bekleyen ayın kulakları,
Bir arayışın çığlıklarını duyacaklardı.
Ancak aniden !!!
Buğulanmış gözlerle taa göklerden,
Bir güvercin kondu yere.
Ve o an sustu doğa.
Kurt kuş, in cin, börtü böcek sustu.
Dünyanın karnında bir tedirginlik varmışcasına,
Kulak kesildiler birden;
Evet;
Gelen haber ölümdü.
Belki de daha beter...
Dediğine göre güvercinin;
MUMLARI ÇALINMIŞTI GÜNEŞİN.
Kimsecik

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com