fehmi uzun
BİR BEN AĞLARIM BİR DE RESMİN.Yıllardan sonra Bir temmuz ayı akşamında ansızın çıkı verdin karşıma.Başta normaldi her şey.Ve usul usul esiyordu rüzgar. Sonra ezgisini değiştirdi rüzgar.Fırtınalar bilebana seni anlatan duygu yüklü aşk şarkılarına dönüşü verdi.Evet hastayım ve ilacımda sen.İçtikçe seni,ve hücrelerime kadar işledikçe seni daha da hasta oluyorum.Ve şu an yine hastayım ve biliyomusun bu hastalıktan memnunum saçma diyecen ama gelde bana sor kalbime sor seni ve sensizliği bir arada yaşamayı onun acısını...Bir düğün potresinin içinde kapı arkasında bakan ağlamaklı gözlernle avutuyorum kalbimi.Ansızın giderken bana bıraktın ağlamaklı resmini,kalbini sevgini vede kendini.Aşk dönülmez bir yoldur sonsuzluğa gider,sevgiliye gider.Merminin çekirdekten ayrılıp namludan çıktığı gibi ok´un yaydan fırlayıp dönülmeze gittiği gibi ve benim sana aşkımın başladığı ve bitmeyeceği gibi.Eyyy sevgili bunlar sana olan aşkımın sözleri Yılmaz Erdoğan olamam belki.Ama göz yaşları arasında nasıl gülebilirim ki.Sana sarılıp gözyaşlarımın tenini ıslatmasını isterdim ve sonra titremeni. Ve titremeyle gelen hastalık yani ben... Yani ilacıda ben mikrobu da ben Yılmaz Erdoğan gibi yazamadım belki üç beş satırla anlatılmazsın ki...Ama şunu bilki SENİ ÇOK AMA ÇOK SEVİYORUM İNANKİ.....
fehmi uzun

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com