YANGINIMDAN NEVRUZ ATEŞİ GİBİ ATLADILAR
Her rüzgarda bir külüm vardır uzaklara giden
Her dostum diyenden bi darbe izi vardır sırtımda
Yıkıldım,her yıkılışımda kahkahalar yükseldi kulağımda
Sevdim,sevmemi bile çok gördüler
Yandım,yangınımdan nevruz ateşi gibi atladılar zılgıtlar eşliğinde
Bezdirdiler canımdan bu genç yaşımda
Ölmeyi bile sevdirdiler bana
Yaşamak isterken delice
Hep kara bulutların altında bıraktılar yalnız başıma
Soğukları nefes gibi çektim içime
Her ne kadar başım dik dursamda
Üşüyordum soğukta kalmış bi kedi yavrusunun çaresizliğiyle
Hastalandığımda başımı soğuk kaldırımların üzerine koyup
Şefkati soğuk taşlarda aradım
Avazım çıkıncaya kadar bağırsam da
Benden başka duyan yoktu beni
Karanlıklarda yalnız başıma dolandım durdum
Çok severdim karanlıkları
Çünkü ağladığımı bi karanlıklar saklayabiliyor
Çünkü bi tek karanlıklarda ağlayabiliyorum
yalnızlar rıhtımı

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com