FAKİR
bitmiş bir şeydi O,
zaten nasıl başladığıda belli değildi.
ansızın aniden zamansın
ve anlamsız.
bir bakıştı belkide
bir gülüştü belki...
neden ne olursa olsun
başlamıştı O...
ve alev aldı gönül
akıldan ruhtan habersiz
zincirleri kırdı gönül
bu fakirden habersiz...
artık çok geçti
ne yaptın gönül yaktın
yaktın da iyimi yaptın
yandı bu fakir sebepsiz...
ve ateş demek su demkti ya
yani su demek yangın demek...
kısaca bu ateşin sulanması gerek
yoksa yanacaktı bu fakir...
getir kovayı beklerim
dök başımdan
gık dersem namerdim
çok şükür
.... demedim....

dedim ya bu fakir,
aldandı, rahatladı..
kurtulurum zannetti ..
aldandı
yine geldi kor yine düştü
hemde yine tam yerine
tam merkeze
kalbe...

ne mi oldu dersin
hiç...
yanar bu fakir halen
yanar da yanar
sebepsiz ve kimsesiz...
yanar...
kimse anlamaz halinden.
O nun sessiz derdinden .
sadece o yanar
"O" da karşıdan bakar.
BAKSIN...

ey gönül
yanma yeter.
ne diye yanarsın boş yere
ismi üstünde hasret.
ismi üstünde sana azap verecek.
ismi üstünde hasret.

yanma yeter.
ağlama yeter
bu fakire yeter...
muhammed aslanboğa

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com