İSTASYON
İSTASYON

Ah derim ah
Başlangıçların bitiş vedasıdır
Kimileri varır kimileri vedalaşır
Hüzünler korosudur istasyon
Biri gelir biri gider
Bir dua ile teker teker
Aptesli bedenlerce yollanır
Başlar eğik ağlayanlar çok vardır
Kimse sevmez bu istasyonu
Sevdiklerinden sonsuzca kopmak varmıdır
Vardır,vardır
Herkesin bineceği bir tren
Belki bu gün belki yarın
Ani bir telgrafla gitmen gerekir
Çoğu zaman veda edemezsin
Ama yine de uğurlanırsın

Bende uğurladım sevgilimi
Bir ağustos akşamı
Hepimiz bir istasyonda
Sevenlerce yolladık
Ağladım hem de çok ağladım
Beni duymazdı bile
El salladım arkasından
O kıpırdamadı
Bir daha dönmemek üzere
Yapılan sonsuz bir yolculuk
Taşır istasyon
İstediğin zaman gidemezsin
Arkasından sevdiğinin
O gelmiş o gitmiştir
Sense bekleyicisin
Hayat böyle bir muamele yapar ki bize
Üzülürüz
Bir ses duyarsın
Bir bakarsın üşüşmüşüz
Birini daha yollarız
Ulaşılmaz bir kıta olsa gerek
Şu yolculuğun sonu
Gelenler ağlayan birer bebek
Kimisi kız kimisi oğlan
Gidenler sessiz bir beden
Kimisi kriz kimisi kaza kurbanı
Ve geriye yine yollayanlar kalır
Hangimizdedir sıra
Acaba
Kim gidecek
Kimin gökyüzü sönecek
Kimin ateşi sönecek
Bir sarhoş gibi bekler insanlar
Ne zaman vakit gelecek
Ve ne zaman tren zili çalacak
Bacasından sala tüten trene
Şimdi kim binecek

Beklerken böyle ümitsiz böyle çaresiz
Sabırsızlıkla şu sonsuz yola hasretiz
Ebediyen yaşamak için
Şu zili bekleriz
Ve biz gideriz biz uğurlanırız
Biz düşünülür biz yollanırız
Dualar bize yaşlar bize akar
Tıpkı sevgilime duyduğum gibi
Sevdiklerimde bana yanarlar
Ve tren kalkıyor sonsuzca elvedalar?

ONUR GÖNÜLTAŞ



aabonur gönültaş

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com