KÖYLÜLER
K Ö Y L Ü L E R

Mutluluk rüzgârı eser havada,
Bulgur pilavı pişer tavada,
Öküzü tarlada, suyu kovada,
Geceyi gündüze katar köylüler.

Bir türkü tutturur dağın başında,
Sorumluluk biner çocuk yaşında,
Baharda, yazında, karakışında,
Tohumu tarlaya atar köylüler.

Dedesi, ebesi, gelini, kızı,
Kaynana, görümce, kayın,baldızı,
Kalkarlar doğunca çoban yıldızı,
Sabahtan akşama koşar köylüler.

Akşamları bir araya gelirler,
Ocağın başına hep çömelirler,
Çırayı üfleyip de ölçerirler,
Sıcacık yuvada yatar köylüler.

Yorgun-argın uzanırlar yatağa,
Sabah çıkacaklar çünkü atağa,
Topraktan evleri benzer otağa,
Neşeyi neşeye katar köylüler.

Bugünün işini koymaz yarına,
Yoksulu da ortak eder varına,
Aldırmaz dağların beyaz karına,
Doğada hep nöbet tutar köylüler.

Biri açken diğeri tok yatamaz,
Bir lokmayı bile yalnız yutamaz,
Bir çiftçi, sözüne yalan katamaz,
Doğruyu ortaya atar köylüler.

Ozan Arif sever tüm köylüleri,
Köyünde geçirdi tatlı günleri,
Yaktı beni köylü kızın gülleri,
İçimde gül gibi açar köylüler.

Arif GÖLGE
(Ankara, 25 Kasım 1984)

Not: Bu şiir, 26/06/2001 tarihinde, Mersin 2. Noterliğinin 13673 yevmiye no.su ile yazarı adına tescil edilmiştir.)

ARİF GÖLGE

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com