özlem
yine akşam oldu ,
yine kapandı güneş çekti ay perdesini üstüne,
ben yine odamda tek başımayım,
ve yine yalnız başımayım...

artık sevmiyorum masamı,
kalemimi artık tutmak istemiyor canım
kağıtlarım orada öylesine beklerken,
sensizlikten sıkılır canım.

uzanırım olmaz,
pencereden bakarım uzun uzun yine olmaz ,
kurtulamam senden kafamdaki hasretinden.
unutamam seni,acılarım gelir en derinden.

oysa öylemiydi gülüm öylemiydi,
bu duvarlar bu masa bu kalem
bu yığınla yapraklar
bu loş masa lambası böylemiydi.
onlar beni beklerdi ben onları
bir an önca gece olmasını
bir an önce seni yazmayı
ruhumun senle akmasını kağıda
çoşkuyla, senle , canımla bir kaç satırda olsa yazmayı...
ama artık olmuyor,yazamıyorum
bu sönük lamba artık ilham vermiyor,
sensiz kalkmıyor bu kalem yerinden,
sandalyem sanki sanki artık bir diken,
olmuyor,
suyun tadı bile değişti,sanki
hergün önünden geçtiğim manav bile değşiti,
sokak lambaları aydınlatmıyor sanki şehri,
belkide sen gittin ya
artık her yer bir yana...
ben bir yana
yanmıyor artık bu kalpteki alev
titrer durur meltemde artık..
yine hüzün yine sensizlik, yüne hüzün...

artık bir an önce bitsin,
ne olur
rahat uyumak benimde hakkım,
suyu özledim kana kana içmeyi
limana yanaşan gemi zevkle izlemeyi
hasretsiz bir şiiri
yani senden önceyi özledim...
bana o günlerimi geri verin ...
artık kendimi özledim...

muhammed aslanboğa

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com