Dağ Yalnızlığı
Sesliliğime inat sürgün günlerimde
Kendi kendine dağ yalnızlığındaydım
Sustum yaralarımla kabuk bağladım
Bilirsin ki, muzip ve haylazdım
Uysallığın çağrısına uyamadım
Uslu duramadım kabuğu kaldırdım
Yaralarımı göz göre göre kanattım

Kabul ediyorum
Biraz inat, biraz gururlu, biraz kırılgandım
Özleminle doluydum, seslensem duyardın
Bir kanat çırpımı uzağımdaydın
İki yanımdan kırdım kanadımı ulaşamadım
İstedim ki sen beni arayıp bulaydın

Belki de korktum
Gün batımıyla doldurmandan içimi
Yürek kıvrımlarıma inmenden şimşek gibi
Bilirsin korku sevincin sinsi gölgesi

Bu yüzden sustum
Hem de öylesine sustum ki
Dinleseydin ovanda sessizliğimi
Hissederdin yüreğimin suskun ürpertisini
Gelirdin süzülerek özgür kuşlar gibi
Sararak acıyan yerlerimi
Çınlatarak dağları, denizleri,
Ovana taşırdın beni
Yaşatırdın yüreğimi baharla senli benli

Yazık ki yarayı kanatarak tazeledim geçmişi
Kanat yaptırmadın sevinç sözcüklerini
Yürek boşuna korumuş göğsündeki senli yerini
Ne sevdam türkülendi, ne gülüşüm çiçeklendi
Vefasızlığın dağ gibi özlemimi lekeledi
Şimdi, gönül mağarasında aşktan uzak
Dağ yalnızlığındayım
Demet DUYULER

Demet Duyuler Doğan

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com