BEDEVİ

Kendi yalnızlığımızın duldasında ısınır olduk,Yetmiyordu sevmeler
Ne vakit bir dostluktan yana açılsa lafımız,kimselerin bilmediği bir dilde ağladık.
En uzak memleketlere düşer gibi bedevi hüznlerinde kanadık.
Konaklamak ne mümkün yalnızlık adres kabullenmez bir kimliksizlikken .
Başkalarının dertleri ezberimizde zulalanmışken kendi yaralarımızı pansuman etmeyi unuttuk,naçar düşene dek.
Yetmiyordu benzemek ,aynı dilde ağlayıp aynı dilde gülmek.
İnsandık istemesekte görmeyi naif taraflarımız bir buzdan adam olup dikilecekti karşımıza.
Ne vakit kaldırım taşlarına daha aşina olduk anladık yalnızlık kaçınılmaz sondur.
Esma DOĞAN

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com