Kuslar Ötmeden
Kuslar ötmeden uyanirim.
Vakit seher vakti, zaman dar.
Her yer alaca karanlik içerisinde.
Disarda rüzgar uguldar,
içerde gözlerim kaçan uykuyu kovalar...
Beyaz dolabin, beyaz çekmecesine takilana kadar.
Kuslar ötmemistir hâlâ...
Seni yazdigim günlük gelir elime çekmeceyi açtigimda.
Orta sayfasinda senin resmin.
Sayfalar çevrilir birer birer,
ve resmine ulastigimda,
hersey tükenir...

Hersey anlamini yitirir, mânasini kazanir.
Hayaline daldigim seni düsünürüm.
Kuslar ötmeden.
Düsüncelerim hayal, kelimelerim bakis olur.
Resmin gerçek olur.
Hayaller gerçek olur hayalimde.
Hersey bir an içinde olur...
ve hersey olur kuslar ötmeden.

Ben gelmekte olan güne baslarim senle,
seni bölüsemem resminle,
ama bilirim:
Benim güllerim asla solmaz!
Hele ki o güller...
o güller can gülleriyse,
ve kuslar ötmeden görünüyorsa,
hiç solmaz o güller.

Sayfalar kapanir birer birer.
Yarin, kuslar ötmeden açilmak üzere.
Çekmece kapanir...
Rüzgarin ugultusu tekrar duyulur.
Duvar kagidinda ki gül deseni gülümsüyor gibi olur.
Bende ona gülümserim,
kuslar ötmeden.

Kuslar ötmeden, kuslarin ötecegini bilirim.
Seni görmeden sevecegimi bilirim.
Zamani gelince kavusacagimi da bilirim...
ama ben asil... seni...
Kuslar ötmeden bilirim.
Ahmet Arslan

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com