Şiir Gözlü Kadın
Gecenin halkalarıydı kadın
Issızlıkta dökülen yapraklardan
Birer demet yapmaya
Eleyerek ışıkları
Pencereden sızan
Ayın şavkına yatan
Beyaz çarşafların üstüne
Kopuk kopuk yıldızları toplayan
Oynak gecenin
Gözleriydi kadın
Yıldızlar yağarken gecenin koynuna
Ki yıldızlar çıplak serilir
Ayın gölgesinde
Bir halının ilmikleri gibidir
Süzülen ışıklar
Son deminde
Snbaharın
Binbir suratlı gecenin mateminde
Şiir gelir kadının ufkuna
Sonra seyyah olur gider şiir
Yalnızlığın evrenine
İki gözü iki çeşme yağar
Çoğalarak tekrar gecenin üstüne
Şiir gözlü yar
Yıldız dolu gecenin koynunda saklanır
o ki gece var gündüz yok
Kadın ki şiir gözlü bir yar
Bıraksa gecenin matemini
Oynaş dolaş gecenin koynunda
Sebep sorulmadan
Uzansa yıldızlar kadar dama
Oyanak kalçaları yanında
Gözleriyle okusa
Evrenin şiirini
Gökyüzü iner üstüne
Salkım saçak dağılan saçlarına
Asma dalları gibi örter uryanı
Ve şiir gözlü kadının usunda
Bin yıllık geceden kalan adlar
Neptün, plüton, uranüs
Gök tanrısı Zeusla beraber
Erosta orada
Oynaşıyorlar gecenin üstünde
Bir bahis tutuşmuşlar
Oysa kadın istemiyordu bahisi
Onun gönlünde ağır aksak
Şiirle beraber oynanan
Harmandalı vardı
Geceden sabaha
Uçuşup giden yıldızlarla birlikte...
Arslan Bayır

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com