Baldırı Çıplak İki Çocuk...
Bu sabah ararken evimin kapısını

Mutluydum...

Bir kuş sütü yoktu soframda.
Yürürken mutluydum,
şehrin soğuk kaldırımlarında...

Sonra sizleri gördüm
kocaman çöplerin içinde...

Dört beş yaşlarında,
baldırı çıplak iki çocuktunuz...

Utandım,
bütün utanmazlar adına.
Üşümüyor muydunuz?
Aç değil miydi karınlarınız?
Eve dönerken ağlıyordum...

Oysa siz gülüyordunuz soğuğa bile.
Ne çok isterdi yüreğim,
güldürebilmeyi o kirli yüzlerinizi
Öyle çok isterdi ki ellerim,
sizlere sıcacık yuvalar kurmayı...

Unutamam sizleri
Dört beş yaşlarında,
baldırı çıplak iki çocuktunuz...
Aysema Arslan

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com