Rüzgarlı Günlerin Şiirleri
2 Eylül, Mühürdar, 1971

En eski yüzü bendim Kadiköyün. Bir ben bilirdim
tekir kedilerin dogacak yavrularini, esmer ve çiplak
kadinlarin dudaklarindaki sarkilarini, tenha kiliseleri,
kimsesiz ayazmalari, tramvaylarin uzaklasan seslerini.

3 Eylül, Ayrilis Çesmesi

Evlenseydin benimle Kadiköy. Çok sicak bir yaz günü
ögleden sonra. Hale sinemasinda sözlesip, aksam olunca
Üsküdara giderdik. Kizkulesinde geceler, sevisirdik
ay sokaklarinda. Siirler okurdum sana Nedimden.

6 Eylül, Sifa Yokusu

Seni boynundan öpmeliydim Kadiköy, kulaklarindan.
Güzel bir siir için güzel bir ask seçmeliydim ben,
güzel bir ölüm için sessiz bir taslik. Ikindi vakti
çocuklar toplanmaliydi basima, yapraklari leylâklarin.

8 Eylül, Sair Nefi Sokagi

1971 güzü, askere gidecektim. Bavulum hazirdi. O kadinin
evine gitmistim. Yolda atesböcekleri vardi. Son kez
çamasirlarimi yikamis, rüzgâra vermisti. Caz dinlemistik.
Ay çikinca hurma toplamistik. Biraz sarap vardi. Balkona
uzanip samanyolunu seyretmistik, agaran tanyerini.

9 Eylül, sabaha karsi

Duvarin üstünden ona baktim. Çok baktim. Bir kadin
nasil bir seydi? Eski bir meyve sandik odasindaki,
kokulu bir elma. En güzel yerinde sevdanin. Onun gibi.

10 Eylül, Polatli

Sevda siirleri okudum gece. O uykusuz kadini düsündüm.
Uguldayan agaçlar gibiydim ben. Yagmurda yürüdüm.
Nurullah Can

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com