Sen
Sen hayat verdin bana buhranli günlerimde
Yeserttin bir anda gönül bahçemi
köhne mekânlarda ki sünepe gibiydim
Birden bire getirdin kendime beni...

Heyecânim sönmüstü adeta, hayata küsmüstüm
Buram-buram, ilmek-ilmek, sevda dokudun
Kiprasmaz melül bakislarim gayesiz idi
Çimen görmüs tay gibi parladi gözlerim...

Aldigim darbelerle bir daha asla, der iken
Pek bir sey kaybetmedigimi anladim
Meger aradigim çok yakinimda imis
Sadece tehir olunmus, bir müddet mutluluk
Ona da uzanmak artik çok yakin...

Her seyi içime atmaya basladigim bir anda
Bir bilsen ihya ettin bir çift söz ile...

Simdi kenetlenmisim artik sana
Seni düsünmek en büyük lezzetim
Kagidima sira oldun, kalemime mürekkeb
Seni sevdigimi yazabiliyorum çekinmeden
Haykirabiliyorum sevdami her kese
Bestelere konu oldun hep dilimdesin
Hayir, aslinda sen taa kalbimdesin
Belki o da hayir, sen benimlesin...

23.12.1999 Landsberg 02:25
M. Engin Karatay

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com