Geçki

alnın balkon demirinde miladını çekiyorsun,
elinde karıncalanan insan sesleri...
biri yaşıyor sen onu bazen kendin sanıyorsun.
kömür olmuş elmasların terzisi
rabbinden kıyı biçerken varışı kalmayanlara,
çocukluk´u anlam boyu susan bir arla onarmış
gidiyorlar birileri ondurmaz bir tazelikle;
ilkbaharda yaprakların ucuna doğru,
sonbaharda yapraklardan kuşlara geçiyorlar.
çember çevirmekten taş kesilmiş koydukları
nöbetçilerse başında, ölçerlerken:
ilkelliğin (mi) doğurur(muş) doğanın belleğini?

hastane önleri kaynar delikanlı kırmızısı,
alnın balkon demirinde bütün göllerin dibinde.


erdoğan kul

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com