Sevdim
Ben insanları görürüm aç, açık, çıplak ve hastalıklı
Kimi verem kimi kanser
Kimi zengin kimi fakir
Ama hepsi mutlu.
Hayatta oldukları için mutluluklarını
Gülmelerini sevdim hayata.
Bazen gülerdik beraber
Ben gülüşünü sevdim güldüğün zaman
Üzülüp ağlamanı değil.
Beraber oluşumuzu sevdim
Olduğumuz zaman kaçmanı değil.
Sabahları giydirirdik beraber
Güzel İstanbul´ un mavi ceketini
Konuşurduk yemeklerden gerçeklerden
Ben söyledim gerçekleri
Sen ise beğenmedin gerçekleri
Ben gerçekci oluşunu sevdim
Yalancı değil.
Hoş konuşmana hoş davranmana
Verdim karşılık kibarca
Davrandım sana nazikçe
Kırmak üzmek istemedim
Yıkılmanı hele hiç
Eğer bunlar suç ise suçluyum, evet
Ama ben geçirdiğimiz saatleri sevdim
Sensizliği değil.
Söylerdin bana sabahları
İstanbul´ un değişikliğini
Ben buradayken oradaki gözlerim oldun
Gözlerim oluşunu sevdim.
İstanbul´ u benim içinde gördüğünü
Ve bana anlatmanı sevdim.
Sevdim geçirdiğimiz saatleri beraberce
Beklerdik sabah olmasını
İstemezdim inan
Biliyordum gidecektin
Gitmeni değıl dönmeni bekledim
Beklemeyi degil seninle olmayı sevdim
Sevdim seninle olmayı.


Gürsel Çolak

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com