EMİ
EMİ

Dikenlerle dolsun sevdiğin güller
Taşlara dönüşsün tuttuğun eller
Essin bağrında hep kavuran yeller
Bir daha neşeyle güleme emi!

Saçların ağarsın, yüzün buruşsun
Hasretle can, tenin; yansın tutuşsun
Gözyaşın dinmemek üzere coşsun
Ömrünce baharı bileme emi!

El içinde boynu bükük kalakal!
Bitsin ümitlerin, boş hayâle dal!
Acıyla başını taştan taşa çal
Bayıl da kendine geleme emi!

Gündüzün geceye döne sonunda
Yapayalnız yürü hayat yolunda
Bitmeyen acılar besle canında
Derdine dermanı bulama emi!

Bana ettiğini hatırla tek tek
Kalmasın içinde ne bal ne petek
Görme hiç kimseden zerrecik destek
Düş, hiç bitmeyen eleme emi!

İçin dışın kalkmaz karanlık dolsun
Çiçeğin bir bahar görmeden solsun
Gördüğün tek mevsim sonbahar olsun
Bir daha da mutlu olama emi!

Bu aşkı yıkmanın ölüm bedeli
Gerçekten seveni reddetmez deli
Dilim bedduada, kalbim misâli
Mutlu olma, murat alama emi!

18.11.1973 Ankara

Kadir Karaman

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com