Son Şiir
Ta ki o çiçek bahçesine koşana dek
Yeşilsiz bir dilden konuşmuş güvercinler benimle,
Hep her şeyin sonuna gelindiğinde yakaladım başını yaşamın
Şimdi güvercinlerden öğrenerek yeşilin maviyle ümitsiz aşkını
Sonunu görüyorum bir vakitsiz aşkın cenazesinin,
Toprağa el sürmeden gömüyorum kendimi derinlere
Açık bir sayfasındaydı vasiyetim gençliğimin
Ağlamayı unutturan gülüşlerim eşlik ediyor kalan o küpküçük kalabalığa,
Kalabalıkların arasında unutuldum mu yoksa
Yoksa unuttum mu eski bildiğim sözleri
Sözlerden türetilen cümlelerin can yakan kahırları
Yoksa kör mü oldum yitirirken o eski gözleri
Gözlerden türetilen hayallerin olmayan baharları
Baharların beklentisiz günlerinden sıyrılan
Yeni bir yaşamın mimarı olsun dökülen sarı yapraklar
Ağaçlı yollardan
Bütün eylüllere lanet okusun insanlar
Masallara haykırsın aynalarda kendini göremeyen,
Yalanla yıkanan sahte yüzleriyle kendini tanıştıran
Bilmedikleri sözcüklerle kendini tanımlayan
Ağaçlı yollarda güvercinlere siper alan çiçek bahçesiz
Koklamayı unutmuş kuklalar...
Gülüşüm miras kaldı açık sayfasından kara dipnotlarına,
Dipnotlarla yaşadı kopyalarım
Kendimi uyuttum az önce....
Uyanmasam diye yalvararak tanrıye son kez, ve ilk defa
Tanrı diye telafuz ederek,
Kim anlarsa gerçekleşsin hayali benim hayalimle birlikte diye....
Selam sana, açıldı sayfan seninde artık, yanyanayız şimdi belki, yanıbaşımda okuyorsun
Buradaki son şiirimi....




Mustafa Özgür Özdemir

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com