Diyebilsem
Desem ki tüm insanlar gökyüzüne bakarken gökyüzünde bir yıldız olsam
Desem ki tüm insanlar yıldız olsa bir ben gökyüzü olsam ve o gökyüzünde akşam olsam
Akşamın sabaha vardığı yollarda yolgösteren bir derviş olsam
Islıkla tarif etsem her yolun sonunun aynı olduğunu ve
Bunun için daha fazla ağlamanın lüzümsuz olduğunu...
Herkes biliyor, herkes inanıyor, herkes gülüyor,
Ağlayan bir ben miyim yoksa
Gitsem buralardan belki bir kişi daha ağlar,
Ağlar ağlar ve kanar düşünceleri....
Belki bir kişi daha anlar anlamsızlığını herşeyin....
Herşeyin boş ve herşeyim ben aslında
Herşey benim, benim herşey,
Gökte uçan kuş benim, denizde yüzen balık, şarkıların melodisi, şarabın tadı
Gecenin aksi, gündüzün nefreti, herşey benim kısaca,
Bu insanlar neden gökyüzüne bakıyorlar?
Orada yalan orada dolan var halbuki,
Benim gözlerime neden kimse bakmıyor?
Gerçek gözlerimden sızıyan toz bulutlarında saklı duruyor,
Kimse görmek istemiyor, cesaret edip bakamıyor?
Ölmekten korkuyor insanlar,
Ben neden ölemiyorum?
Ben neden susuyorum?
Susmasam kırlangıç fırtınası başlar şehire,
Susmasam yer ile bir olur ülke,
Susmasam kaybolur dünya
Kainat susar susmasam....
Ne şirin o gözler
O gözlerde bir roman yazılı
İlk sayfasında son sayfanın ipucu gizli
Yaşam ölüm kalım anlamsız tüm bunlar
İlk sayfada yaşam son sayfada ölüm, ilk sayfada yaşam durdu,
Son sayfası var mı ki peki?


Mustafa Özgür Özdemir

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com