ANA (DAİREN)
Karanlığın ortasında yapayalnız,
Damarlarında soğurken kanın.
Hesabın topuzunu avucuna bırakıp,
Kumları zifirden çöle sakladık.

Sen ki!
Kristal bir yıldızın kopan parçası,
Ziyadan yoğrulmuş damla taşı,
Omuzlar üzerinde cennet mirası,
Ziyanımızı gördüler de aldılar elimizden
Lanetimmiş yokluğun,
Başıma kara gelen.
Gözümden gidince, ağız tadımdan
Vefasız kalbim şak etti.
Bahtiyar yıldızlar soldu ardından.
Yaşarken neden zordu?
Öğrendim.
Sonsuzda hiç bilmemek buydu:
Düşünmemek.
Yüreğinde Allah´tan ümit,
Umudu hayal etmemek.
Ne olursa olsun beklemek
Çok az doğrunun sırtlayabiliceği.
Anlamak, eksikliğini yaşamak
Kudretsiz.

Hürmetle gözlerinden öperim
Şehvetin en masum, yağmurun en ari
gözyaşı annem.


mustafa sünbül

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com