GÜL OKŞANMAZ...
Gülüsüme,

Gül okşanmaz koklanır,
Okşayınca batıverir dikenleri.
Gülümü okşayınca açıyor goncaları,
Koklayınca yediveren oluyor kendileri.

Gül koncayken güzeldir,
Yaşlanınca salıverir kendini.
Gülümü küçükken sevdim,
Bir ömür geçti halen sevimli.

Gülün kırmızısı pembesi,
Hepsinin vardır ayrı bir yeri.
Gülümün ne kırmızısı ne pembesi,
O bir tanedir, bir tane, o da kendisi.

Gül sararınca solunca,
Gülüm, ayrılınca ölünce.
Ben neylerim solan gülü,
Gülümsüz geçen bu ömrü.

İstanbul Mart 2003, Y. Yumak

yüksel yumak

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com