Özlemim
Özlüyorum...

Seni bende kaybettiğim gunden bugune....

Neyin ne oldugunu anlayamadan ve seni sende henuz yasamayadan kaybettim seni. Aklındaki beni yaratamadan
kalbimdeki seni anlayamadan. Kimi zaman dusunurum. Dogru olan neydi diye. Gercekmiydi onca zamanı harcadıgım sevgim.
Gercekmiydin sen?

Yasamadan yarım kalanları kaybettim seni. Henuz anlayamadım sendeki tadı. Hayalimdeki ve kalbimdeki sen o kadar farklıydınız ki?
Ne seni ona uydurabildim ne de onu sana. Eksikleri bulma cabasındaki hergunun sonundaki kavga neydi? Ya da neydi bana olan hırçın sevdani
hoyrat bir cocuk haline getiren. Neydi seni benden koparan?

Oysa ki dakikarda geçiyordu koca günlerimiz. Şimdi ise dakikalar geçmiyor; günleri ise bilmiyorum.
İlk buluşmamızı hatırlarım. Hani beni ilk öptüğün gün. Korkak buluşmalarımızın verdiği heyecan ve tutku. Hayallerimizin verdiği o büyük
mutluluk. Bir çizgiyi, diğerine uydurma çabası, sevdası. Ben senin sadece kaderindim; oysa ki sen benim herşeyim...


Bir dalga gibi işliyorsun arasıra hislerime. Uykundaki o masumiyetin, bakısında ki keskinliğin ve gidişinde ki sebepsizliğinle.
Hiç bilmezdin her yeni gune merhaba demeyi. elindekilerin değerini, değerlerde ki gerçekliği. Kimi zaman beni anlaman kimi zaman anlamanan
içerisindeki bilinmezliğinde cırpınman ve bana tutunman bir hayat gibi. Sancıyla dolu gunlerinde arayısın; kuru bir toprak gibi ve gulusundeki
o tarifsiz sadeliğin duru bir aşk gibi.



Ben hep bendim. Ben yine benim. Fırtınalarımı durdumaya calıstıgım, hedefimdeki yola kactıgım ve kalbimdeki gerçeği aradıgım gecelerim, hecelerim ve
benliğimle uzatıp gidiyorum saatlerimin hızını. Yavas yasıyorum kısaca günlerimde. Alışıyorum sensizliğe, alışıyorum eksik bir şiir gibi.
Sana kizgin değilim. Simdi daha iyi anliyorum. Senin o anlayamadığın zamanları inan daha iyi anlıyorum. Kırgınlıgından hafifce sıyrılmıs
bir ben olarak yine burdayım. Zamanın kollarında ki kimsesiz bir KİMSE gibi. Ve aglamıyorum uzun ama cok uzun zamandır. Cunku gözyaşı değer
ister herşeyim. Gözyaşı inanç ister, sevgi ister. Bilmelisin ki ben senin kadar hiç ağlamadım herşeyim...



Kendini anlamaya cekmis, zamanın kollarinda, belli belirsiz yaralarla ben burdayım, yolumdayım. Ruyalarımdaki seni yasamanın etkisindeyim kimi zaman.
Sana dargın değilim. Sen sadece özlemimsin. Gecelerimdeki gorunmez dumanım, esip geçen rüzgarim, belli belirsiz bir sesim sadece.
Ben seni görüyor, biliyorum. Ve sunu bilki ben seni değil bizi özlüyorum herşeyim...

Ümit Dinçer

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com