YALNIZLIĞIN SON İSTASYONU

Kirli banka oturdu
Açtı tabakasını
Bir sigara yaktı
Düşündü ve sordu kendine
?kimler içinde ne izler bıraktı?
Rötar yapma umuduyla
Yalnızlığın son istasyonunda durdu

beklediğinden erken geldi tren
?erken varsa bâri dedi?
çünkü bıkmıştı beklemekten

yüreğinden bir şeyler kopardı
gözlerinden de bir şeyler?
katık etti yavan lokmasına derdini
acıkmıştı
iştahla yedi
kendi kendini yıllarca
aslâ dilenmedi?

hiç kimsecikler yoktu
bir kendisiydi
bir de uzayan gölgesi
yalnızlığın son istasyonunda
çınladı durdu sesi?

28.07.03



Kadir Karaman

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com