sevmek niyetine yaşamak
bebeklere annesizliği öğrettim
kara lanetler geçerken ömrümden
nankörlere nankörlüğün belasından savurdum
yeşil kırlar tanıdım
mutluluk yaşadılardı oralarda
ki o kuzulara ağlamayı öğrettim
bir sana üzülmeyi öğretemedim.

seni bildiydim değişik çiçeklerde
bir zamandı korkmayı öğrendim deli doluyken
topraklar değişti resimlerde
yıllara can almayı öğrettim cansızlığımdan
ve cananlar bıraktım değişmeyen resimlerde
anneme hasretin ağrısını ezberlettim
sana özlenirken özlemeyi öğretemedim.

esmiş bir rüzgarın peşinden koşuyorum
dokunuyorum bazen yıldızlara onlarda soğuk
boştur bu uğraşım aniden yoruluyorum
yine de akbabalara aç kalmayı öğrettim
ya sen sordun mu ne zaman yaralanır insan?
ne zaman kan kaybından iflas eder yürek?
gözlerime kan püskürtmeyi öğrettim sensizliğimde
yaralarımla yaralanmayı öğrettim bedenime
bir sana sevmeyi öğretemedim.

bir sel ki, ansızın bastırıverir
yorgunsan kurtulmazsın, kurtulamazsın
ellerin yetmez ardından yetişenlere
bu gidiş, bu yorgunluk, bu çırpınış bilmem nedendir
bunların kaçından kurtuluverdim, kaçından yaralı
parçalanmaz bulutlar parçalattım gözlerime
gökyüzüne çıplaklığı öğrettim çoğu zaman
sana yağmurlu bahar öğretemedim.

hangi ipte son bulur kesilen elim?
durup ´hayat bulduk işte´ diye sevinirken
bir kaçış bulur sahte kahramanlar
bir kaçış, senden daha delikanlı
alnımda leke kalırsın ojeli, boyalı
alnımda birşeylerin ödenmeyen hesabı
yıkılmamış evlerde sen varsın
yıkılmış evlerde ise;
üç baş bir yatak yatmayı öğrettim öksüzlere
sana yıkılmış Dünya´da yıkılmayacak sevdaları öğretemedim.

eski bir asilikti ellerimde mavi
çocuklardan çaldım utangaçlığı
küt diye ölüm gelir benim gecelerimden
küt diye çıldırıveririm bir sabah vakti
elde değil bu çığlık, bu bela elde değil
ahvalimi kurtlara, kurt vuranlara anlatıverdim
her vakit ağlayıvermişliğimden bildim seni
bir bilemedim beni sana anlatmayı...


Erdal TAŞKÖPRÜ

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com