düşlerim rezil
beni hiç doğmamış say anne
ya da çocukluğumda ölmüş bil
bir babanın şefkati ile
okşayamayacağım çocuklarımın saçlarını
diğer torunlarına sevil.

beni gözyaşlarına dokunmadan
harcanmış bir seherden say
ve köylerimin tepelerinde bekleme
her ayın günlerini bilerek
gökten göğsüne umut çekerek bekle
bir gece gözlerimi anlatacak dolunay.

kış sessizliği ile uzaklaştım oralardan
güz rüzgarsızlığı kurumuş yaprakları
alamadı başımızdan
telaşlanıp korkma sakın anne
boynumuzdaki bilinmeyen bu günah
sokakalarda unutsada unutsun ayrılığı
mutluluk avucumuza sığacak elbet
kurak topraklara attığımız pençeler
umuda bir sürüm çekecek elbet.

anne güllerim, güllerin soluyor işte
ben sana diyordum
koklayıp bakmaktan değildir diye.

bir Erenköy´lü güzel kızla evlenmek var hani
bir Doğulu erkek için mucize sanki
diye söylemeliydi geğil mi anne?
bir baba bir öğüt yüklü adam
ve aşağı köylü yollardan geçerken haber
tıka basa atılmalıydı umut kapılardan.

ben acayip bir yağmur
yağıyorum memleketsizliğime
ben korkak bir mağdur
kanıyorum insanlığın rezilliğine.

döne dolaşa bir memleket garipliği değişir
döne dolaşa hasretin hastalığı
bağrımın her hücresine yerleşir
döne dolaşa anne
kaçmışlığına gezme
bir yiğit, bin huy
bir makber yeri güzelleştirir.

anne gözlerim karardıkça kararıyor işte
ben sana diyordum
sevdiğim kızları görmekten değildir diye.

ağaçlar oralarda değişmesin
gölgeler büyüsün sıcağa karşı
rüyalarıma kar yığınlı mevsim girmesin
çocuklar, neneler üşümesin
kaç defa elim Allah´a açık yalvardım
sabahı yorgun yollamasın diye bir gece
kızgınlıklara gülmeler affetmeler değsin diye.

unutmadım taşa taş attığım günleri
yeşile boyanmış günahlar
biz büyüdükçe cebimize dolar
unutmadım bebeklerin yıkanmışlığa ağlayışını
biz büyüdükçe baharlar
yeşilden dahada ayrı kalırlar
unutamadım hayallerime kanmışlığımı.

ben sofralarda tokmuşluğuna tok
ancak üç beş saate dayanıyorum
ben yıldızı ışıklı evlerden çok
güneşi ışıksız evler görüyorum.

anne hayellerim tükeniyor işte
ben sana diyordum
şefkatine uzaklığımdan değildir diye.

beni hiç ağlamamış say anne
ya da sevinçli, gülmekli bil
gerçeğin kollarından düştüm
düşlerim rezil...

28,08,2004
Erdal TAŞKÖPRÜ

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com