Sofi
Karanlıktı, geceydi Sofi.
Üşüyordum, korkuyordum.
Dokunduğum yerler buz, soğuktu.
Titriyordum, bedenim yangınlarda oysa.
Bekliyordum da bir yandan;
Umudun, bitmeyen tatlı vaatlerinde,
Gelmeyenler durağında bekliyordum umudu.
Ve gelmiyordu umut otobüsü, bekliyordum ben.

Geceydi Sofi,
Karanlıktı da zifir.
Göz gözü görmez saatlerdi.
Ben bekliyordum, asla gelmeyecek olanı.

Ah Sofi, canım Sofim,
Beklemek boşuna, gelmeyecek.
Biliyordum gelmeyeceğini, sorma!
Bir adım öte ölüm, gidemiyordum, korkuyordum.
Ne yaşamışlık dediğimiz günler,
Ne ölüm denilen uzunca uyku,
İnce bir çizgi vardı aramızda, çağırıyordu da.

Sofi bırakma!
Tut sıkıca ellerimi, bas yüreğine.
Bırakma beni ölüme; O soğuk ve uzun uykuya.
Kalmak istiyorum seninle.
Toprak almasın beni, örtmeyin üstümü ne olur.

Duy beni Sofi,
Bak uzattım ellerimi, tut ne olur!
İster yaşamışlık olsun yaşananlar,
Korkunç bir karabasan olsun yada.

Haydi Sofi,
Bak feryatlarım sana, neredesin?
Uzun, uzak mesafelerden duyduğum ses,
Yoksa gelen sen misin?
Bülent Şen

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com