Elveda Kaldırımlar


Ver kulağını dinle, o feryatları işit,
Nice insanlar yürür yüzleri çeşit çeşit.
Her adımda ayrılık, başka başka her adım,
Yolların öz kardeşi, kenardaki kaldırım.
Ne ruhlara yol verdi, nice insanlar gördü,
Bu kaldırımlar gergef, bir çok sevdayı ördü.
Çileye ortak olan çilekeş kaldırımlar,
Özünden zerre vermez, düşse de yıldırımlar.
Bedenlere yapışıp bırakmayan hastalık,
Maharetler kenarda orda başlar ustalık.
Ümitler suya hasret, hasret taşlar uykuya,
Uykuya dalınıyor adımlar duya duya.
Kaldırımlar çöllerden, susuz ve daha yanık,
Uykudayken insanlar, kaldırımlar uyanık.
Götürür sevdalara, çilekeş adımları,
Kim tanımaz bilemem, garip kaldırımları?
Evsiz barksız insanın, gecedir sevdalısı,
Dert ortağı olmak onun alın yazısı.
Yalpalarken adımlar, suskundur kaldırımlar,
Nasıl öder hakkını o vefasız adımlar.
Bıraksın artık seni, feryat et yalvarsana,
Boynu bükük kaldınız, kaldırımlar insana.
Yerin yurdun bellidir kalkıp da gidemezsin,
Ben gezerim yürürüm sen bir şey diyemezsin.
Nerde bıraktın söyle, yürekten sevenleri,
Ana gibi mi sardın yıkılmış bedenleri ?
Bilirim kucağında, sefil olan adımlar,
Gözlerimde uyku var, elveda kaldırımlar.

Resul KARAHAN

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com