eylül
Ömrümün 23. sonbaharındaydım.
Bir rüzgar uğultusunda bileniyordu
sesim. Saçlarımı okşarcasına...

Hayat..!

Beni severken neden ağlıyordu...
ve niye kucakladığında sımsıkı
kavrıyordu dalları..!Bir yaraydı
sokakları oysa...yürüdükçe
kanıyordu...
sesim donuyordu buza kesilmiş
yüreklere vurdukça.Susuyordum...
Soluyordum...

Bir kadın duruyordu uçurumda..
Saçlarını alıp götürüyordu
rüzgarlar...
etekleri düşüyordu ıslanmış
kayalara...
Gri bir havaydı bulutlara
karışan...
ve sonu gelmez uğultular...
denizler harlandıkça ..
boğuluyordu kayalıklar...

Denizsiz bir gemi düşünüyordum..
ve her sabah içimde
kalan uçurumları..
şiirler sunuyordum sabaha...
Ellerim titrek ve kekeme
bir dille yazıyordum...
Tel örgülerle sarmıştım
kalemimi..
ve her sayfalığının beyazlığına
gömmüştüm mayınlarını..yazdıkça kanıyordum...ağlıyordum..

Yürüdükçe yüreğimde ki
çıkmaz sokakların berduşluğuna
kapılıyordum...
Hayaldi sanki her şey.
Sisler boğuyordu yollarımı...
uzaklaşıyordu yazdıklarım oysa..!

Bir güneş sıyrılıyordu
bulutlardan..
düşlerimi ısıtıyordu...
ellerim ısınıyordu dokunurken hayata...
Mutluluklara gömülüyordum sanki..
Oysa güneş bir kez daha ölüyordu.
ve acıların acılara gömüldüğünü
görüyordum...
güneşin kimsesiz ışıklarının
söndüğünü görüyordum...
gecenin soğuk ışıklarında
yazıyordum yüreğimdeki
yıllanmış alevler
Necdet Önder

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com