YOL VER BANA
Ne mutlu banaki
sana ağlamamayı öğretmişim
artık o sulu gözler yok karşımda
ayrılırken bile mağrur ve gururlusun
vala bana helal olsun

ayrılırken son bir dileğim daha var
son bir öpücük
ama bu sefer
dudaklarında acının tadı olmasın
bilirsin acıya bayılırım
sonra bırakamam seni
yapışıp kalırım

inanmıyorum dudaklarında acının tadı yok
başka birşey bu
allahım deliricem
acıdanda tatlı bu
yoksa tam ayrılırkenmi
işte olmadı bu
ayrılmak istemiyorumda ne demek kızım
bizim değişmezimiz bu

ayrılırken paylaşalım herşeyi
ver söylediğim sözleri
al taş kalbini
kalbin biraz yumuşamış dimi
pakmuktanda yumaşak belki
gözlerin ağlamamayı öğrenince
kalbin iyice taşlaşırmı sandın
gördüğün gibi yanıldın

her neyse
seni evine bırakayım
birdahada buluşmayalım
yapabilirsek konuşmayalım
o yumuşamış kalbide
evleneceğin adama
ver doğacak çocuğuna
söylenecek ne kaldıki başka
ey aşk! yol ver bana
osman karaca

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com