Bir Adı Olmalı Bu Yalnızlığın
insan neden kendini
bir yol kenarında yığılmış
köpek leşi kadar yanlız ve iğrenç hisseder
işte tamda şimdi
benim olduğu gibi
yalnızım ve kendimden iğreniyorum
kaçıp kurtulmak istiyorum
olmuyor
bu beden, bu ruh benim
tüm yolların sonu çıkmazlarla dolu
bi labirentte çaresiz bi fare
canım yanmıyor bu bi teselli

bileklerimi kestim
kanım öyle büyük bi gürültüyle boşaldı ki
duysan korkardın
insan yalnızken sesler daha şiddetli
bi karıncanın adınları bile içimde depremlere gebe
yalnızım işte
ortaçağdan kalma bi vebalı kadar yalnız
ve bir o kadar iğrenç
canım yanmıyo bu bi teselli

ruhumdaki afakanları sorma
sorma yaralarımı
gösteremem ki artık sana
adımı bile unutuyorum bazan
insan ismiyle çağrılmayınca çok zaman
unutuyo işte
unutuyo dedimse herşeyi değil
yüzün hala tüm canlılığıyla önümde
aldıgın nefesin sıcaklığında ısınıyorum

oysa birçok şey gibi
yitip gitmeni isterdim
çürüyüp dökülmeni
etinin kokusu yine sen kokmalı
kurtlar düştüğünde leşine
canın yanmalı
içimi kemiren duygular gibi
canın yanmalı çığlıklarını iştmeli
en sağır kuşlar bile
ürkmeli şehrin tüm kuşları
gökyüzü kuşa kesmeli

saçmalıyorum biliyorum
ama insan yalnızken ve çaresizken
en sevdiğine bile kin besliyor
kızgınlığım öfkem sanı sanıyorsun
sadece çaresizlik

ellerim baglı öylece bakıyorsam yollara
özlediğimden işte
bi sesi
bi nefesi
daha nekeder katlanırım bilmem
bu kokuşmuş bedene
artık kokusu benim bile miğdemi bulandırıyor
yarasalara düşkünlüğüm bundan
kuytulara sığınmam bundan

hadi ya çık gel bi kıvılcımla al çıkar beni
bu onulmaz karanlıktan
yada hepten vur başımı
kanım kırmızı değil zaten
kopkoyu katran
gözlerini andıran

yuğ beni masumluğunda kurtar beni
bu sonu gelmez boğulmalardan
bu dipsiz vurgunlardan usandım
hırçınlığım sana değil
yalnızlığa
hadi o yutmadan beni
çık gel
uslandır beni...


Özgür Çelik

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com