HA SEN HA GÜNEŞ
kamaşırken gözlerim,
güneşin hain ışığında,
sen geldin aklıma apansız,
tam ondört ay önce,
seni ilk kez görmüştüm,
kalabalık arasında bir gül,
bir yandan gözlerimi sakınmak isterdim,
diğer yandan sana bakmak,
doyasıya bakmak...

saman rengi saçların kaldı aklımda,
martın hain soğuğunda,
bir yandan kalabalığın anlamsız çığlıkları,
bir yandan kaçamak gözlerle,
utanarakta olsa,
sana bakma isteğim...

hani balkona çıkmıştın,
üzerinde pembe yeleğin,
sende beni beğenmiştin,
gözlerinden anladım...
ve yüzündeki tebessümden...

ne çok özlemiştim seni,
sensiz geçen gecelerde,
ve hatta gündüzlerde,
içimde dinmez bir heyecan,
yaren oldu kederime,
işte,
işte o an sarıldım ahizeye,
sesini duydumya bir kere,
dünya bana cennet oldu,
doyamasamda sesine...

istemezdim duymak sesini,
ayrılıktan korktuğum için,
lakin dayanamazdım hiç,
ya çevirirdim numaranı farketmeden,
yada atlar gelirdim yanına,
Neyse,
çok uzattım gene,
çenem açıldıya bir kere,
netekim derdi bir zamanlar evren paşa,
işte bende öyle bağlayayım bu karalamayı,
netekim aşkım,
cidden sevmişim ben seni,
güneş nasıl hayat verdiyse dünyaya,
sen de bana,
ha sen ha güneş....
Serhat Gün

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com