Son Bir Kez Anneme
Son kez bir şeyler yazmak istedim. Hatırlarsın.
Bir hiçten başladık hayata seninle.
Altımızda bir çulumuz vardı. Soframızda sadece unumuz.
Kuru gitmesin diye boğazımızı ıslattığımız suyumuz.
Göz yaşlarımızdan daha azdı.

Ve sen vardın Anne. İyiyki vardın.
Babamı, hatıralarımı ve çocukluğumu gömdükten sonra
Bana hiç birini aratmamaya çalışan sen vardın.
Hani hep dalga geçerdim ya seninle kahraman diye.
İşte sen hep benim Kahramanımdın.

Ben oyuncaklarım yerine duygularımla oynarken.
Senin göz yaşlarının yere her düşüşündeki sesi duydum.
Ve sonra duvarda patlayan kafamın içindeki uğultuyu.
Bir gülüşün için, bir damla göz yaşına bedel çocukluğumu
İşte o gün sattım. Çünkü sen benim kahramanımdın.

Ben ve ablam her dönüm noktasında sana sığınırdık.
Sana tutunurduk. Sana güvenirdik.
Bütün zorluklarımızı seninle yenerdik.
Çünkü sen ortadaydın, hiç saklanmadın, kaçmadın.
Delikanlı kadındın. Kahramanımdın.

Şimdi gidiyorum. Kaçmıyorum. Korkmuyorum.
Bana öğrettiklerini hiçbir zaman unutmuyorum.
Farkındasındır. Bu sıfatı kendime ilk kez kullanıyorum.
Bir yetimin başına gelebilecek en iyi anneydin. Delikanlıydın.
Dedim ya, sen benim kahramanımdın.

Hakan Koç

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com