Kör!
Işıksız bir dünyada açtım gözümü
İşte o gün bu gündür hiçbir ışık görmedim ben
Aslında hiçbir şey görmedim gözümle
Hatta görmek nedir onu bile bilmem ne yazık ki

Renkleri hep anlattılar bana
Hiç görmedim onları oysa
Ne ayırt edebilirim boyaları
Ne de karabilirim birbirlerine
Onlar bir kaç boş sözcüktür bende
Sarı, mavi, kırmızı pembe diye

Güneşin rengi olarak bildim sarıyı
Ama kimine göre turuncuydu güneş
Acaba ne renk diye merak etmedim hiç
Çünkü ne güneşi gördüm ömrümde
Ne turuncuyu gördüm rüyalar haricinde

Suyun rengi yoktur derler inanmam
Belkide beni kandırırlar akılları sıra
Havanında rengi yokmuş onlara göre
Asıl tek renkli şeyler onlardır düşüncemde

Hiç kendimi göremedim ben
Ne aynada görebildim çehremi
Ne de bir ayna görebildim
Ama ben hem kendimi hem insanları
Herkesten daha iyi bildim

Şimdi düşünüyorumda gözü açık körleri
Gördüklerini söylemezler nedense
Ya da hiç görmemeyi yeğlerler bir kör gibi
İşte anlarım ki o an
Bazılarını görmek için bir çift göze değil
Bİr tek atan yüreğe gereksinilir
Oda bende var ne mutlu ki
Ya bakarken görmeyenler ne yapsın

Murat Kahyaoglu

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com