YOK!
Gölgem yok!
gölge verecek ağacım yok!
Hastayım, hem de yatalak hasta!
Çârem yok, ilacım yok!

İsyan içinde geçti
bütün hayatım.
Sağlam, aslâ yıkılmaz sanırdım,
geçti başıma hayâl çatım.
Bağışlanmama vesile
mîracım yok!

Bir gün bitecek
bu bitmez yollar;
bu emeller, bu hayâller.
Bir gün bitecek bu sevinçler.
Kuşatınca bedeni elemler
ardımdan ağlayacak, üzülecek
bir duâcım yok!?

Geldiği zaman kapıma
beklemediğim bir ânda
haydi ver diyerek canını
düşünüyorum
can celladıyla o karşılaşma ânını;
bir titreme, bir ürperti
bir ateş sarıyor
vücudumun her yanını.
İsterse bir haraç;
canımdan başka
verebileceğim haracım yok!?

Kınamayın,
hor görmeyin beni;
ne olur küçümsemeyin,
ondandır,
acımdan büyük acım yok!?

1974 Ankara

Kadir Karaman

Şiirle Büyüyen Bir Dünya | http://www.siir.sevdaligul.com